Maidin is tús an lae
is fágaim mo bhaile.
Tá mo chroíse go brón,
is fad ar shiúl m'óige
Oíche is mé liom féin,
spéartha dubh go domhain, a choích,
ag cuimhneamh ar laethanta a bhí
gan ghá agus gan ghruaim.
Eistim leis an ghaoth,
uaigneas mór, go deo, a choích
Deireadh an turas mór.
Táim brónach, buartha 's briste
I mo dhiaidh nach mbeidh níos mó.
Ach, tá sé i ndán dúinn, a pháistí.
Ach, tá sé i ndán dúinn, a pháistí.
Is fada anois an lá,
a d'fhág mé mo Bhaile.
Níl áthas i mo chroí.
Níl ann ach an marbh.
Níl ann ach an marbh.
|
Es la mañana y el comienzo del día,
y yo dejo mi hogar.
Mi corazón está roto,
mi juventud ya ha pasado.
Es la noche y estoy solo,
profundos cielos negros sin fin,
recordando días que fueron,
sin querer y sin oscuridad.
Escucho el viento,
gran soledad por siempre, sin fin.
El final de la larga travesía.
Estoy triste, desconsolado y destrozado.
Después de mi no habrá más de los míos.
Pero niños, es nuestro destino.
Pero niños, es nuestro destino.
El día ya ha pasado,
cuando yo dejé mi hogar.
No hay esperanza en mi corazón.
Sólo muerte.
Sólo muerte.
|